ชาวเขา หมายถึง กลุ่มชนที่มีวัฒนธรรมประเพณีและภาษาพูดเป็นของตนเอง  อาศัยอยู่บนภูเขา  มีอาชีพและรายได้จากการเกษตรเป็นหลัก 
ลักษณะด้านครอบครัว  เครือญาติและชุมชนระดับหมู่บ้านของแต่ละเผ่ามีเอกลักษณ์ของตน  ซึ่งแตกต่างกันทุกเผ่ายังคงนับถือผีที่สืบทอดมาจาก
บรรพบุรุษเป็นส่วนมาก  และการแต่งงานก็ยังนิยมแต่งงานกันกับคนในเผ่าของตนเองมากกว่าแต่งกับคนนอกเผ่า

        ทางราชการได้ให้คำจำกัดความ “ชาวเขา”  หมายถึงบุคคลที่อยู่ใน  9 เผ่า คือ กะเหรี่ยง  แม้ว  เย้า  มูเซอ  ลีซอ  อีก้อ  ลัวะ  ขมุ  และถิ่น 
 ส่วนเผ่าอื่น ๆ ไม่ถือว่าเป็นชาวเขา  สำหรับชนเผ่าอื่น ๆ เช่น ผีตองเหลือง  ปะหล่อง  ปางตอง  คะฉิ่น ไทยใหญ่ มอญ  จีนฮ่อ ฯลฯ  กลุ่มชนเหล่านี้ถูก    เรียกว่า ชนกลุ่มน้อย (Minotity Group)  หรือกลุ่มชาติพันธุ์ (Ethnic Group)  อย่างไรก็ตาม นักวิชาการด้านมนุษย์วิทยาบางท่านก็มีความเห็นว่า
ผีตองเหลือง ปะหล่องและปางตอง  น่าจะจัดอยู่ในกลุ่มชนที่เรียกว่า “ชาวเขา”  เนื่องจากมีความเจริญในระดับเผ่าพันธุ์เท่านั้น

         สถิติประชากรที่อาศัยอยู่ในชุมชนบนพื้นที่สูงของประเทศไทย ปี พ.ศ.2545 (กรมพัฒนาสังคมและสวัสดิการ, 2545 :11) จำแนกรายการตาม
กลุ่มชาติพันธุ์ในพื้นที่ 20 จังหวัด  จำแนกเป็นชาวเขา จำนวน 10 เผ่า  มีจำนวน  923,257 คน  164,637 หลังคาเรือน  186,413 ครอบครัว 3,422 กลุ่ม
บ้าน เผ่ากะเหรี่ยง ประชากรมากที่สุด จำนวน 438,131 คน

             อดีตที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันมีหน่วยงานของรัฐและเอกชนเข้าไปดำเนินงานในหมู่บ้านชาวเขาจำนวนมาก  นโยบายหลักของรัฐเกี่ยวกับเรื่องชาวเขาคือนโยบายรวมพวก (Integration Policy)  โดยใช้วิธีพัฒนาชาวเขาให้เป็นคนไทยที่มีคุณภาพและช่วยเหลือตนเองได้  ให้อาศัยอยู่เป็นหลักแหล่ง
อย่างถาวร ไม่บุรุกทำลายป่า  ไม่ปลูกหรือผลิตซื้อขายหรือเสพยาเสพติด

               การรวมพวก  หมายถึง  การที่ชาวเขาอาศัยอยู่ร่วมกับคนไทยบนผืนแผ่นดินไทยได้ทั้งนี้จะต้องอยู่ภายใต้กฎหมายบ้านเมือง  โดยมีสิทธิ
และหน้าที่เช่นเดียวกับคนไทย  ขณะเดียวกันก็สามารถที่จะดำรงรักษาวัฒนธรรมประเพณีอันดีงามในเผ่าของตนเองไว้ให้สืบสวนเป็นมรดกตกทอดต่อไป  ทั้งนี้จะได้รับการส่งเสริมสนับสนุนการอนุรักษ์วัฒนธรรมประเพณ่าจากทุกหน่วยงานที่เข้าไปดำเนินงานในหมู่บ้านด้วย